به عنوان مطلب رسمی اول نمی‌دانستم که از چه بنویسم، چه را معرفی کنم و چه بلایی می‌خواهم که بر سر این وبلاگ بیچاره بیاورم! داشتم در میان دو گیگ آهنگی که دانلود کرده بودم و هنوز گوش نداده بودم گشت و گذار می‌کردم (بله درسته حدس زدید! من آدم خیلی بدی هستم که آلبوم‌های خارجی را نمی‌خرم، دانلودشان می‌کنم، دلیلش هم بر همه مشهود می‌باشد و گفتن ندارد) که چشمم به آلبومی افتاد که در انتهایش نوشته بود ۲۰۰۶، و این یعنی آن‌که یک بابایی احتمالاً داشته حدود ۶ سال با آن آلبوم حال می‌کرده و الآن دلش خواسته که آن را به صورت رایگان در اختیار من و امثال من بگذارد. و این قاعده تقریباً در همه موارد صدق می‌کند که آلبومی که سال تولیدش مربوط به امسال نباشد ولی به تازگی به صورت قابل دانلود در آمده باشد، احتمالاً آلبوم خوبی است.
The Fratellis گروهی است در سبک ایندی راک، اسکاتلندی و متشکل از سه جوان خوش‌ذوق به نام های Jon Fratelli به عنوان گیتاریست و خواننده اصلی(آقای موفرفری سمت چپ)، Mince Fratelli به عنوان درامر(آقایی که ریش داره!) و خواننده دوم و Barry Fratelli (وسطی) در نقش بیسیست خانواده فراتلیس‌ها. در توصیف سبک ایندی راک همین بس که این سبک همواره محیط کشتی بوده برای جوانان مستعدی که خواسته‌اند در هیچ چارچوبی قرار نگیرند. آستانه این سبک را می‌توان از امبینت تا نیو متال دانست و هر آنچه در این میان تولید شد را ایندی راک نامید. یا به به قول ویکی‌پدیا :
«ایندی راک (به انگلیسی: Indie rock) به گونه‌ای از موسیقی راک گفته می‌شود که در دههٔ ۱۹۸۰ میلادی در آمریکا و بریتانیا پدیدآمد. این واژه اغلب برای توصیف شیوهٔ تولید و پخش آثار گروه‌های موسیقی زیرزمینی مستقل به‌کار می‌رود و همچنین سبک موسیقی هنرمندانی که آثارشان به این شیوه تولید و منتشر می‌شوند. هنرمندان ایندی راک به‌خاطر مواردی چون استقلال مطلق در تصمیم‌گیری در تمام مراحل ساخت و ضبط آثارشان، انتشار آلبوم‌های‌شان تحت برچسب پخش‌کنندگان مستقل، اتکای‌شان به برگزاری تورهای موسیقی پس از انتشار اثر، پخش شدن آثارشان از ایستگاه‌های رادیویی مستقل یا کالج‌ها و-در سال‌های اخیر-معرفی‌شان به مخاطبان از طریق اینترنت شناخته شده هستند.»
بر اساس آنچه در بیوگرافی این گروه نوشته شده، گره دچار فراز و نشیب‌هایی بوده که نتیجه آن یک بار انحلال و دو بار تشکیل بوده است. از سال ۲۰۰۵ با انتشار یک مجموعه کوتاه آغاز به کار کرد گویا گروه در ۲۰۰۹ موقتاً منحل شده بود و مجدد در ۲۰۱۲ شروع به کار کرد. بر اساس برنامه‌ها احتمالاً آلبوم جدیدشان امسال یعنی ۲۰۱۳ وارد بازار خواهد شد.
و اما Costello Music. این آلبوم نخستین آلبوم استودیویی گروه پس از یک مجموعه‌ی کوتاه یا همان EP است. شامل ۱۵ آهنگ (در نسخه ژاپنی) می‌باشد و شما را دعوت به شرکت در میهمانی موزیکال، با پلی‌لیستی ۵۱ دقیقه‌ای سرشار از هیجان و حس مثبت خواهد کرد.
محتوای اشعار عاشقانه و طنز می‌باشد و یقیناً شما هم با گوش دادن به این جو، گروه‌هایی هم‌چون بیتلز، لد زپلین و حتی رولینگ استونز برایتان (البته در سطحی دیگر) تداعی خواهد شد. بری نقش خود را به عنوان بیسیست به نحو احسن انجام می‌دهد. در این تب و تاب تداعی دهه‌های پیشین درامز و گیتار الکتریک هم چیزی کم نمی‌گذارند. در برخی از قطعات صداهای بانجو و کر هم اضافه می‌شود.
اصل بر این است که تا آن‌جا که امکان داشته باشد، آهنگ‌ها را تشریح نکنم، چرا که به نظرم این موضوع در شنیدن و کشف کردن زیبایی‌های آهنگ بر ضرر مخاطب خواهد بود. این شما و این ۵۱ دقیقه موسیقی رترو و سرشار از انرژی.
ترک‌های مورد علاقه من در این آلبوم:
[3] Whistle for the Choir, [9] Vince the Loveable Stoner, [13] Ole Black 'n' Blue Eyes
اطلاعات بیش‌تر:
پ.ن: متأسفانه امکان قرار دادن لینک‌های دانلود در حال حاضر در خود وبلاگ وجود ندارد. کسانی که علاقه دارند می‌توانند با خود من در ارتباط باشند.
